Kultuur snuiven

Na een relaxed ontbijt gaan we op pad. Het is prachtig weer – zonnetje en lichte bewolking. Niet ver van ons hotel is de Wat Indrawihan: de tempel met de staande Boeddha. Het is 700 meter lopen; als we aankomen, loopt het zweet al over onze gezichten en rug. Het is toch warmer en klammer als gedacht, maar we houden vol; er gaan liters water doorheen! Hij blijft prachtig; vorig jaar nog in de steigers, maar nu staat de Boeddha (32 meter) prachtig blinkend in de zon. Het bijzondere van dit complex is dat mensen komen bidden; ze brengen lotusbloemen en eten voor Boeddha en leggen het op de enorme tenen. Achter de Boeddha zijn kasten met urnen van overledenen; hier staan twee vrouwen pakken met namaakgeld te offeren aan de overledenen. Buiten is niets veranderd; op de hoek van de poort is nog steeds hetzelfde eetkraampje met twee vrouwtjes, waar we vorig jaar zo lekker gegeten hebben.

We zoeken de rivier op en met de kanaalbus varen we naar de Wat Po; onderweg komen we een jongen uit Eindhoven tegen, die we ook al in het vliegtuig ontmoet hebben. We blijken ongeveer dezelfde reis te maken, dus zullen elkaar wel weer tegenkomen.

We eten wat bij een restaurantje, waar we vorig jaar hebben gezeten en dan naar de Wat Po. Het is nu echt heet geworden. Als de wolken even verdwijnen, stijgt de temperatuur fors en loopt het zweet overal uit. De Wat Po blijft prachtig met de rijen met Boeddha’s, de prachtige Chedi’s – torens met tegelmozaïeken en de tempels met de verschillende verschijningsvormen van Boeddha. Maar de topper blijft natuurlijk de enorme liggende Boeddha; wat het een fantastisch ding. In een eigen gebouw, ligt hij relaxed met één hand onder zijn hoofd op ons neer te kijken; we moten er gewoon weer mee op de foto. En natuurlijk willen de dames weer muntjes in de klankschalen gooien om hem goed te stemmen.

Buiten hoorden wij de hele tijd al soort gebeden en verhalen door de luidspeakers. Er blijkt een festival te zijn, waar monniken met elkaar discussiëren; nogal een festijn, want ze zitten in een grote tent (met airco !) met een groot publiek van bejaarden en schoolkinderen. Er werd veel gelachen; een leuk geloof, dat boeddhisme.

Als laatste met de tuk tuk naar de Wat Saket, een kunstmatige berg met een kleine tempel op de top. De weg naar boven is een trap met beelden en overal bellen en gongs, waar je van hartenlust op mag rammen. Dit wordt ook met veel plezier door ons gedaan. Op het terras heb je een prachtig uitzicht over de stad; heerlijk uitwaaien in de wind; overal om ons heen geluid van de belletjes, waarmee je laat weten dat je aan Boeddha denkt.

Met de tuk tuk snel terug naar het hotel en afkoelen in het zwembad; ’s avond eten en nog een ondje over de Khao San Road; het blijft een belevenis.